عوارض خشکی دهان

– افزایش خرابی دندان و بیماری‌های لثه
– زخم دهان
– عفونت قارچی دهان (برفک)
– زخم یا ترک پوست در گوشه دهان یا ترک لب‌ها
– بوی بد دهان
– تغذیه ضعیف به دلیل مشکل در جویدن و بلع
– ایجاد مشکل در استفاده از دندان مصنوعی

از عوارض خشکی دهان می‌توان به خرابی دندان و بیماری‌های لثه اشاره کرد که به دلیل کاهش تولید آب دهان وعدم تعادل pH دهان. آب دهان اهمیت زیادی برای حفظ سلامت دهان و دندانها دارد.

۱. تسریع در خرابی دندان ها: خشکی دهان باعث کاهش شستو شوی ماده اسیدی تولید شده توسط باکتری‌ها در دهان می‌شود. این ماده اسیدی باعث تخریب مینای دندان و ایجاد پوسیدگی می‌شود منبع
۲. التهابات لثه (پریودنتیت): خشکی دهان باعث کاهش تولید طبیعی ترشحات لعابی و کمبود در تمیزی دهان می‌شود که عوارض خشکی دهان می‌تواند به التهابات لثه و پریودنتیت منجر شود. این بیماری‌ها می‌توانند به طور مستقیم اثر بر سلامت لثه و بافت‌های دندانی داشته باشند منبع

از دیگر عوارض خشکی دهان زخم‌های دهانی یا آفت‌های دهانی است که در اثر خشکی دهان ایجاد شوند. خشکی دهان باعث کاهش ترشح طبیعی لعاب در دهان می‌شود که می‌تواند منجر به تحریک و آسیب زدن به بافت‌های داخل دهان شود.

۱. کاهش ترشح موکوس دهان : خشکی دهان باعث کاهش ترشح لعاب و رطوبت دهان می‌شود. لعاب دهان ، کارآمد در حفظ سلامت بافت‌های داخل دهان و جلوگیری از تحریک و آسیب بافت دهان و دندان است.
۲. تحریک بافت‌های داخل دهان: نقص در ترشح لعاب باعث تحریک و آسیب زدن به بافت‌های داخل دهان می‌شود. این تحریک می‌تواند زخم‌ها یا آفت‌های دهانی ایجاد کند.
زخم‌های دهانی می‌توانند در لبه‌های دهان، زبان، لثه‌ها و دهان درونی ایجاد شوند. آنها می‌توانند از نظر درد و علائم متفاوت باشند و در صورت عدم مراقبت و درمان، ممکن است تشدید شوند و به عفونت منجر گردند.

یکی دیگر از عوارض خشکی دهان می‌تواند باعث افزایش خطر عفونت‌های قارچی در دهان، که به طور خاص شامل برفک دهان (یا کاندیدیاز دهان) می‌شود. در شرایط خشکی دهان ، محیط مناسبی برای رشد و گسترش قارچ‌ها فراهم می‌شود.

۱. کاهش ترشح لعاب: خشکی دهان باعث کاهش ترشح طبیعی لعاب می‌شود. لعاب عملیات خودتنظیمی در دهان دارد و میزان باکتری‌ها و قارچ‌ها در دهان را کنترل می‌کند.
۲. تغییرات در pH دهان: کاهش ترشح لعاب باعث افزایش اسیدی شدن دهان و تغییرات در pH محیط دهان می‌شود. این تغییرات می‌توانند باعث ایجاد محیط مناسب برای رشد و گسترش قارچ‌ها، به‌ویژه کاندیداز، گردند.
۳. ضعف سیستم ایمنی: در شرایط خشکی دهان، بافت‌های دهانی ممکن است تحت فشار قرار گیرند و بافت‌های خراب یا زخمی آسیب‌پذیرتر باشند. این موضوع می‌تواند باعث ضعف سیستم ایمنی محلی شود و افزایش خطر عفونت‌های قارچی گردد.
منبع

زخم گوشه لب‌ها یا ترک لب‌ها (تحت عنوان زخم‌های آنژوال چسبنده) از دیگر عوارض خشکی دهان است. خشکی دهان باعث کاهش ترشح لعاب طبیعی دهان می‌شود. این وضعیت باعث ایجاد محیط مناسب برای تحریک و آسیب به بافت‌های لب و گوشه دهان می‌گردد.

۱. کاهش ترشح لعاب: خشکی دهان باعث کاهش ترشح لعاب و رطوبت دهان می‌شود. لعاب در حفظ و مرطوب نگه داشتن بافت‌های دهان و لبها نقش اساسی دارد. کاهش آن می‌تواند باعث تحریک و آسیب به بافت‌های لب و گوشه دهان شود.
۲. تحریک بافت‌های لب: نقص در ترشح بزاق دهان باعث تحریک و آسیب زدن به بافت‌های لب و گوشه دهان می‌شود. این تحریک ممکن است منجر به تشکیل زخم‌های کوچک در گوشه‌های لب شود.
۳. تأثیرات محیطی: عوامل محیطی مانند آب‌وهوای خشک و گرم، باد، یا استفاده از دهانشویه‌های شیمیایی می‌توانند خشکی دهان را تشدید کرده و به تحریک بافت‌ لب کمک کنند.

برای جلوگیری از زخم‌های گوشه لب و مدیریت خشکی دهان که عوارض خشکی دهان است میتوانید مراقبت منظم از دهان و لبها، مصرف کافی آب، و استفاده از لوسیون‌های مرطوب‌کننده لب می‌تواند مفید باشد. در صورت تداوم مشکلات، مشوره پزشکی مفید خواهد بود.

یکی دیگر از مشکلات و عوارض خشکی دهان بر استفاده از دندان‌های مصنوعی و ایمپلنت‌های دندانی می تواند تأثیر گذار باشد به دلیل تأثیرات آن بر رطوبت دهان و بافت‌های محیطی. در زیر توضیحاتی درباره چگونگی ایجاد مشکلات بر استفاده از دندان‌های مصنوعی و ایمپلنت‌های دندانی به دلیل خشکی دهان آورده شده است:
لزوم حفظ رطوبت دهان: برای کارآیی بهتر و راحتی در استفاده از دندان‌های مصنوعی و ایمپلنت‌های دندانی، نیاز به محیط دهانی تر و مرطوب شده داریم. خشکی دهان می‌تواند باعث ایجاد عدم راحتی در استفاده از دندان‌های مصنوعی شود.
تأثیر بر لثه و بافت‌های زیرین: خشکی دهان می‌تواند باعث تحریک و تأثیرات منفی بر لثه و بافت‌های زیرین ایمپلنت‌ها و دندان‌های مصنوعی شود. بافت‌های خشک و تحریک‌شده ممکن است باعث ایجاد التهابات و زخم‌ها شوند.
افزایش احتمال تراکم غذایی: خشکی دهان ممکن است باعث کاهش میل به خوردن و ماندن غذا در دهان شود. این مشکل می‌تواند به کاهش مصرف غذا منجر گردد که بر سلامت کلی بدن و عملکرد دندان‌های مصنوعی و ایمپلنت‌ها تأثیر می‌گذارد.منبع